รายละเอียดบทความ
| ชื่อเรื่อง |
ความสัมพันธ์ระหว่างการสื่อสารในครอบครัวกับพฤติกรรมการมีวินัยของเด็กไทย
|
| ชื่อเรื่องรอง |
|
| ชื่อผู้แต่ง |
| 1. | พิรุณรัตน์ ตุลย์ฐิตนันท์ |
| 2. | เมตตา วิวัฒนากูล |
|
| หัวเรื่องคำสำคัญ |
|
| หัวเรื่องควบคุม |
| 1. | การสื่อสารในครอบครัว |
| 2. | พฤติกรรมของเด็ก |
| 3. | เด็ก -- พฤติกรรม -- วิจัย |
| 4. | บุตร -- การดูแล -- แง่จิตวิทยา |
|
| คำอธิบาย / บทคัดย่อ |
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาหาความสัมพันธ์ระหว่างการสื่อสารในครอบครัวกับพฤติกรรมการมีวินัยของเด็กไทย โดยการศึกษาจากนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 จำนวน 438 คน จากโรงเรียนประเภทต่างๆ ในเขตกรุงเทพมหานคร และใช้แบบสอบถามร่วมกับการสัมภาษณ์เด็กและผู้ปกครอง รวมทั้งสิ้น 16 คน
ผลการวิจัยพบว่า เด็กส่วนใหญ่มีพฤติกรรมการมีวินัยอยู่ในระดับปลานกลาง โดยเด็กผู้หญิงมีคะแนนเฉลี่ยพฤติกรรมการมีวินัยสูงกว่าเด็กผู้ชาย และโรงเรียนหญิงล้วนมีพฤติกรรมการมีวินัยมากกว่าโรงเรียนรัฐบาล และพบว่ารูปแบบการสื่อสารในครอบครัวมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการมีวินัยมากที่สุด ทั้งนี้วิธีการสื่อสารภายในครอบครัวทางบวกที่ใช้มากที่สุด คือ การพูดโดยตรงเชิงบวก อาทิ เช่น การอบรม และสอน การอธิบายถึงคุณค่าของวินัย ส่วนวิธีการสื่อสารเชิงลบที่ใช้มากที่สุดคือ การพูดโดยตรงเชิงลบ อาทิเช่น การว่ากล่าวตักเตือนเมื่อทำผิด การลงโทษ และการออกคำสั่งให้ทำตาม
ทั้งนี้เมื่อพิจารณาหลักการโน้มน้าวใจของอริสโตเติลพบว่า มีการใช้หลักฐานและเหตุผล (Logos) มากกว่าการเน้นความน่าเชื่อถือหรือการยอมรับในตัวผู้ส่งสาร (Ethos) และการกระตุ้นทางอารมณ์และความรู้สึก (Pathos) ในการสื่อสารเพื่อสร้างพฤติกรรมการมีวินัยแก่เด็ก อนึ่งภูมิหลังทางครอบครัว เช่น อายุคู่สมรสของผู้ปกครอง การศึกษาของผู้ปกครองและคู่สมรส รายได้ของผู้ปกครองและผู้สมรส มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรม การมีวินัยของเด็กอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ในขณะที่สถานภาพการสมรสของผู้ปกครอง ไม่มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมของเด็ก
|
รายละเอียดวารสารเพื่อติดตามอ่านบทความฉบับเต็ม (Full Text)