รายละเอียดบทความ
| ชื่อเรื่อง |
สัมพันธลักษณ์ของการแสดงและพื้นที่ในภาพยนตร์ของไฉ้หมิงเลี่ยง
|
| ชื่อเรื่องรอง |
|
| ชื่อผู้แต่ง |
|
| หัวเรื่องคำสำคัญ |
|
| หัวเรื่องควบคุม |
| 1. | ภาพยนตร์ -- การผลิตและการกำกับรายการ |
|
| คำอธิบาย / บทคัดย่อ |
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสัมพันธลักษณ์ (Relational characteristic) ของการแสดงและพื้นที่ในภาพยนตร์ของไฉ้หมิงเลี่ยง (Tsai Ming-Liang) ด้วยการวิเคราะห์ภูมิหลังผลงานแรงกันดาลใจในการสร้างผลงาน การศึกษาแนวคิดของไฉ้หมิงเลี่ยง โดยศึกษาผ่านผลงานภาพยนตร์ขนาดยาวของไฉ้หมิงเลี่ยง9เรื่อง ประกอบกับการสัมภาษณ์เจาะลึกผู้ทรงคุณวุฒิด้านละครเวทีและภาพยนตร์ จำนวน 11 คน ซึ่งผลการวิจัยพบว่า
1. ภูมิหลัง อัตลักษณ์ ประสบการณ์ต่างๆ และแรงบันดาลใจ ต่างมีส่วนหนล่อหลอมความคิดทางสุนทรียะของไฉ้หมิงเลี่ยงในการก่อร่างสร้างงานจนกลายเป็นอัตลักษณ์ติดตัว ซึ่งเอกลักษณ์อย่างหนึ่งในภาพยนตร์ของเขาคือการถ่ายทอดจักรวาลอันเต็มไปด้วยความเหงา โดดเดี่ยว และแปลกแยกของตัวละคร ที่ต่างรู้สึกไม่เข้าทางกับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาอาศัยอยู่
2. ไฉ้หมิงเลี่ยงถ่ายทอดสุนทรียะความเหงา โดดเดี่ยว แปลกแยก ด้วยการใช้เทคนิคลองเทคอันเป็นเทคนิคแบบเดียวกับการแสดงละครอย่างต่อเนืองบนเวที เพื่อให้คนดูเฝ้ามองความเป็นไปของเหตุการณ์และการกระทำของตัวละคร กลวิธีหนึ่งที่ไฉ้หมิงเลี่ยงใช้คือการพยายามไม่ให้คนดูมีอารมณ์ร่วมไปกับภาพยนตร์เขาจึงนำเสนอฉากชีวิตที่มีความแปลกแปร่ง ลักลั่น ที่ทำให้คนดูรู้สึกถอยห่างจากภาพยนตร์และมีสติที่จะหยุดคิดในสิ่งที่ไฉ้หมิเลี่ยงต้องการจะนำเสนอนั่งเอง
3. ไฉ้หมิงเลี่ยงคัดเลือกนักแสดงให้เหมาะสมกับบทบาทตามแนวเรื่องที่เป็นอัตลักษณ์ของเขา และจะมีกลุ่มนักแสดงที่จะมาร่วมกับเขาทุกๆเรื่อง เนื่องจากภาพยนตร์ของไฉ้หมิงเลี่ยงแทบจะไม่มีบทพูด เขาจึงต้องพูดคุยสื่อสารกับนักแสดงมากเป็นพิเศษ นักแสดงองก็จะต้องคิดวิธีสื่อสารของตัวละครว่าจะไปสู่คนดูอย่างไร วิธีการนี้จะนำเอาประสบการณ์ชีวิตของพวกเขามาใส่ในการแสดงด้วย ดังนั้นกลุ่มนักแสดงจึงจะต้องรู้แนวคิดการทำงานของเขาเป็นอย่างดี เพื่อให้การทำงานราบรื่น
4. ไฉ้หมิงเลี่ยงมีรูปแบบการจัดวางตัวละครเพื่อสื่อความหมายต่างๆ ทั้งการจัดวางตัวละครในสภาพแวดล้อมความเป็นเมือง การจัดวงตัวละครในพื้นที่แคบ การควบคุมทิศทางการเคลื่อนไหวของนักแสดงในลักษณะคล้ายละครเวที รวมไปถึงการจัดวางตัวละครเพื่อสร้างปฏิสัมพันธ์ต่างๆ ระหว่างตัวละครแทนการใช้คำพูด องค์ประกอบตางๆเหล่านี้ เมื่อนำมาวิเคราะห์ก็จะเห็นว่าวิธีการจัดวางนักแสดงในพื้นที่ภาพยนตร์ของไฉ้หมิงเลี่ยงนั้นปรากฏให้เห็นซ้ำๆในผลงานของเขาทุกเรื่องจนสังเกตได้และเกิดเป็นอัตลักษณ์ที่ผสมผสานความเป็นละครเวทีและภาพยนตร์ ที่แทบจะเป็นเนื้อเดียวกันในผลงานของเขา
|
รายละเอียดวารสารเพื่อติดตามอ่านบทความฉบับเต็ม (Full Text)